Հենրի Բաթեն
Մեդալի հակառակ երեսը
Իր բնակարանի դուռը բացելով Նիք Վյերին սաստիկ շփոթվեց. նախաշեմին շլացուցիչ գեղեցկության ու սլացիկ մի աղջիկ էր կանգնած: Նիքն ավելի ապշեց, երբ, դեռ աչքը չթարթած, աղջիկը հանվեց ու մերկ պառկեց մահճակալին:
- Ես Սյուզանն եմ, քո ծննդյան օրվա նվերը,- գայթակղիչ շշնջաց նա՝ շոյելով իր փարթամ կուրծքը,- մոտ արի, կրծիր այս համեղ տորթը:
Շքեղ նվերը
Նիքն արդեն ուզում էր ընդդիմանալ, թե իր ծննդյան օրը ձմռանն է, հունվարին, և որ աղջիկն ակնհայտորեն սխալվել է՝ շփոթելով հասցեն: Բայց աղջիկն իր փափուկ ու տաք ափով փակեց տղայի բերանն ու մյուս ձեռքով արագ արձակեց շալվարի շղթան՝ ձեռքը վարտիքի մեջ մտցնելով:
- Այ սա բան է. ինչ էլ հզոր Է ու պինդ,- հիացած բացականչեց աղջիկն ու արագ մերկացրեց Նիքին:
Նիքն զգաց նրա փափլիկ շուրթերի տաք շունչն ու հակասական զգացումներ տիրեցին նրան: Վերհիշելով այս արտառոց շաբաթվա բոլոր իրադարձությունները՝ նա գլխապտույտ զգաց դրանց տարօրինակ անակնկալությունից: Նախ՝ Հետաքննությունների Դաշնային Բյուրոյի ավագ գործակալի՝ Փիթըր Քոգանի այցը: Նիքն այդպես էլ չհասկացավ, թե իր նման համեստ ուսանողն ինչով էր ուշադրության արժանացել ու հետքրքրել այդ մռայլ հաստատության գործակալներին: Այնուհետև մի քանի օր շարունակ տզի պես իր «Ֆորդի» քթից կպած քարշ էր գալիս մի «Փլիմութ». պարզվեց՝ մասնավոր խուզարկու է ընկել իր հետևից: Հետո բարում կռվի բռնվեց ինչ-որ գյադեքի հետ, որոնք հայտարարում էին, թե Նիքի հայրն իրենց խոշոր գումար է պարտք: Հիմա էլ՝ էս փարթամ գեղուհին՝ իր բարբաջանքներով...
Նիքը որոշեց զգոնությունը չկորցնել ու պարզել՝ ինչ է սրա ուզածը.
- Միսս, դուք սխալվել եք, ես ձեր փնտրած մարդը չեմ,- հստակ ու հատու ասաց նա, բայց աղջիկը, տղայի խոսքերը բանի տեղ չդնելով, շարունակում էր շոյել ու փաղաքշել նրան և այնքան վարպետորեն էր աշխատում լեզվով, շուրթերով ու ձեռքով, որ բոլոր կասկածներն ու տագնապներն անիմաստ թվացին Նիքին և հօդս ցնդեցին՝ նրան անրջանքի գիրկը նետելով:
Հեծնելով Նիքին՝ Սյուզանը ոտքերով գրկեց նրա մեջքը, հարմար դիրք ընդունեց, և տղան հաճույքից թառանչելով սահուն մտավ աղջկա մեջ՝ ինչպես դանակն է մտնում տորթի մեջ:
Սյուզանն ազդրերը շարժում էր, բարձրացնում-իջեցնում՝ վարժվելով այդ անսովոր դիրքին ու իր շարժումները ներդաշնակեցնելով Նիքի հզոր անդամի խոյահարումներին:
- Այո... գործիքդ ոնց որ պողպատից լինի: Երևում է՝ հայրդ պնդակազմ, առողջ տղամարդ է: Հետը չե՞ս ծանոթացնի,- կոկետություն անելով ասաց աղջիկը՝ չպպացնելով Նիքի ականջին:
«Այ քեզ անհեթեթություն, հիմա էլ հորս կպավ. մենակ հերս էր էստեղ պակաս: Թե չէ շատ պետք ես իրան՝ էդ խեղճ թափառաշրջիկին»,- բարկացած մտածեց Նիքը՝ տենդագին շոյելով աղջկա վիթխարի ստինքները:
Հորը նա կարգին չէր էլ հիշում: Գիտեր միայն, որ Վիետնամում է կռվել: Իսկ այնտեղից վերադառնալով իրեն խմելու տվեց: Հետո անսպասելիորեն անհետացավ ու միայն մի անգամ, տասը տարի առաջ, հանկարծ հիշեց, որ որդի ունի ու ծննդյան օրվա առթիվ շնորհավորական բացիկ ուղարկեց. «Ներիր, տղաս, բայց այսպես բոլորիս համար էլ լավ կլինի: Ես կորած մարդ եմ: Չեմ ուզում, որ իմ պատճառով ինչ-որ անախորժությունների մեջ ընկնես: Երբևէ դու ինձ կհասկանաս: Քեզ եմ ուղարկում մի փոքրիկ թալիսման: Այս կախազարդը միակ բանն է, որ ես ունեմ»:
Չէ մի չէ՝ թալիսման. մի սովորական երկաթի կտոր էր, հասարակ զինվորական կախազարդ, որն իր հոր հետ էր եղել ամբողջ պատերազմի ընթացքում: Նվեր ստանալու օրվանից Նիքն այն վզից չէր հանում ու ինքն էլ չէր հասկանում՝ ինչու. պարզապես սովորել էր...
Նիրհի մեջ
Սյուզանն արագացրեց տեմպը: Նիքն զգաց, որ ուր որ է կժայթքի հզոր լավան ու կողողի աղջկա ներսը, բայց Սյուզանը վերջին պահին կտրուկ վեր թռավ, ու սռնին դուրս թռավ նրա անվածակից: Ծնկելով Նիքի ոտքերի մոտ՝ նա վերացած հայացքով նայում էր Նիքի հպարտությանը, և երբ պոռթկացող շատրվանը ողողեց աղջկա դեմքը, նա աշխուժացավ: Բերանը բացելով սկսեց որսալ կաթնաղբյուրի ցայտերը, իսկ շատրվանը ցամաքելուն պես ճպպացրեց շուրթերն ու լիզելով վերջին կաթիլն, ասաց.
- Շատ եմ սիրում հարած սերուցք: Դե, մոտ արի:
Նիքը բնազդաբար անդամը մոտեցրեց աղջկա բերանին ու կիսանիրհի մեջ ընկավ՝ վայելելով նրա նուրբ բերանի խոնավ տաքությունը:
Մերթընդմերթ գլուխը հետ գցելով՝ աղջիկը մեղմ ու հուզիչ ձայնով խնդրում էր Նիքին՝ պատմել հոր մասին: Բայց Նիքն ասելու բան չուներ: Ի՞նչ իմանար, թե հայրը որտեղ է հիմա, աշխարհի ո՞ր ծայրում: Մտքերը խառնվում էին իրար...
Աչքերը բացեց: Երևում է՝ մի թեթև ննջել էր ու չէր նկատել, թե Սյուզանն ինչպես է պառկել իր առջև: Ծունկը ծալած ու ոտքերը լայն բացած՝ աղջիկն իր ձեռքը խաղացնում էր ոտքերի արանքում: Ահա մատները բացեցին հեշտոցի վարդագույն թերթիկները...
Նիքն անհամբեր գազանի պես նետվեց նրա վրա, մտավ մեջն ու հետո էլ չէր հիշում, թե ինչ եղավ: Որոշ ժամանակ անց, թմբիրից դուրս գալով, կես-քուն կես-արթուն լսեց, թե ինչպես Սյուզանն անկողնուց վեր կացավ, մոտեցավ հեռախոսին, ինչ-որ համար հավաքեց ու շշնջաց լսափողի մեջ.
- Դոն Վիտտորիո: Ինձ ոչինչ չհաջողվեց դուրս քաշել նրա բերանից: Երևում է պինդ տղա է ու համառ է հոր նման. գիտի լեզուն ատամների արանքում պահել: Ստիպված եք ձեր տղաներին ուղարկել, որ հետը հաշիվ մաքրեն:
«Ինչ ապուշ երազ է»,- քնաթաթախ մտածեց Նիքը: Իսկ հետո դուռը դղրդոցով բացվեց, սենյակ խուժեցին մի դյուժին աժդահա տղերք, նրան դուրս քաշեցին անկողնուց, և Նիքն ուշաթափվեց՝ դեմքին հասցված հուժկու հարվածից:
Մարդաորս
Նրան ուշքի բերեց ատրճանակի որոտն ու ինչ-որ մեկի զորեղ, տիրական ձայնը.
- Հետաքննությունների Դաշնային Բյուրո: Բոլորը պառկեն: Զենքը ցած նետել:
Ծանոթ ձայն էր... Այո, ՀԴԲ-ի ավագ գործակալն էր՝ Քոգանը: Ջարդվող ապակու զնգոցն ու վառոդի սուր հոտը վերջնականապես սթափեցրին Նիքին: Գլխավերևում զգալով վզզացող գնդակները՝ նա սողաց միջանցք, խցկվեց խոհանոց և լուսամուտը բացելով ցած նետվեց՝ երկրորդ հարկի առավելություններն ինքն իր համար ևս մեկ անգամ նշելով:
Խուլ ու նեղ փողոցում վայրէջք կատարելու պահին նրա մոտ մի ավտոմեքենա արգելակեց: Նիքը նստեց ասֆալտին:
Դա մի անշուք տաքսի էր: Ավտոմեքենայի դուռը բացվեց, ու դուրս նետվեց մի նրբակազմ նեգրուհի: Ջինսե կոմբինեզոնով ու վանդակավոր կեպիով նա տղայի էր նմանվում: «Հմայիչ աղջիկ է»,- փայլատակեց Նիքի մթագնած ուղեղում՝ նախքան գիտակցությունը կկորցներ: Ուշքի եկավ նուրբ շոյանքներից: Աչքերը բացելով տեսավ, որ պառկած է լոգարանում: Նեգրուհին զգուշորեն մերսում էր նրան փափուկ սպունգով: Աղջկա հագին միայն նեղ սպիտակ կիսավարտիք էր, որ շլացուցիչ փայլում էր սևաթույր թավշյա մաշկի ֆոնին: Նրա նուրբ, բայց պիրկ ստինքները ճոճվում էին ձեռքերի շարժմանը համընթաց: Նիքի մեջքով ասես մրջյուններ վազեցին: Որսալով տղայի հայացքն ու նրան պաշարած զգացումները՝ աղջիկը ժպտաց.
- Կոմբինեզոնով ես գերադասում եմ միայն տաքսի քշել: Իսկ լոգանք ընդունելիս այն հանում եմ. ինչո՞ւ ես զարմացել: Մինչ քեզ քարշ տվեցի տաքսու մոտ, արյան մեջ կորա. էնքան արյուն ես կորցրել...,- խոսելու ընթացքում աղջիկը հանեց կիսավարտիքը: Նրա սքանչելի էկզոտիկ կերպարանքը, սլացիկ մարմնաձևերը՝ ճերմակ փրփուրի մեջ, կարծես տեսապատրանք լինեին, երազ, և Նիքը նույնիսկ աչքերը տրորեց՝ վերջնականապես զարթնել ցանկանալով: Աղջիկը ժպտում էր հմայիչ, առինքնող ժպիտով: «Կարծես առաքինության մարմնացում լինի»,- զարմացած մտածեց Նիքը: Տեսնես այս շաբաթն է՞լ ինչ անակնկալներ կմատուցի՝ տենդագին մտմտում էր նա: Իսկ նեգրուհին շարունակում էր ոտքից գլուխ տրորել նրան՝ անըմբռնելի մի նվիրվածությամբ: Աղջկանից մի այնպիսի սեր էր ճառագում, որ Նիքը կորցրեց գլուխը: Բայց նեգրուհին սթափեցրեց նրան գործնական ու մտահոգ հարցով.
- Ինչպե՞ս էիր հայտնվել մայթին այսպես մերկ: Ես իսկույն հասկացա, որ ինչ-որ բան այն չէ. իմ ճանապարհին այնքանա էլ հաճախ չեն մերկ տղամարդիկ հանդիպում: Հո երկնքից չէ՞իր ընկել: Հանգստացիր, դու իմ տանն ես: Ոչ ոք տեղդ չի իմանա: Ի՞նչ է պատահել քեզ:
- Եթե իմանայի¯...,- մրմնջաց Նիքն ավելի ու ավելի համակրելով այս անսովոր աղջկան,- էլ բան ու գործ չունեն. ով ասես, որ չի ընկել իմ հետևից: Էլ ՀԴԲ-ն, էլ մաֆիոզներն ու խուզարկուները, և սատանան գիտի՝ թե էլ ովքեր...,- ուսերը թոթվելով Նիքը ձեռքը սահեցրեց աղջկա ազդրերի վրայով, շոյեց փորիկը, ավելի ներքև... Աղջիկն ընդդիմացավ.
- Չէ, պետք չի, էսօր շատ ծանր օր էր ինձ համար: Քեզ համար՝ առավել ևս: Մեզ հանգստանալ է պետք, որ խելքներս գլուխներս հավաքենք ու մտածենք՝ ինչ ենք անելու:
Նիքը փակեց աչքերը՝ վայելելով հանդարտ խաղաղության զգացումը, որ պարգևում էր տաք, փափուկ ջուրը՝ շոյելով մտերմաբար իրար փարված իրենց մարմիններն ու կարծես անսահման ապահովություն խոստանալով:
Գրողը տանի, սա՞ ինչ բան է. աղջիկը կարծես աննյութեղեն լիներ: Նա կամացուկ նիրհել էր իր կրծքին: Նիքը խանդաղատանքով փաթաթեց նրան լոգախալաթով, տարավ սենյակ ու պառկեցրեց անկողնում: Աղջիկը քնի մեջ մեղմ ժպտաց, հետո բացեց աչքերը, մեղմ շոյեց տղայի կուրծքը, շոշափեց կախազարդը.
- Էս ի՞նչ մեդալ ես ստացել,- տխրելով ասաց նա,- մի հատ էլ ես ունեմ դրանից. հորս ժառանգությունն է: Էդ ժեշտի կտորն ու մեկ էլ հնամաշ «ուղեկառքը»՝ տաքսին: Էդքանն եմ ժառանգել: Խեղճ հայրս... Երբ վերադարձավ Վիետնամից, հերոս էր: Բայց էդպես էլ նրան չհաջողվեց կարիերա անել. մինչև կյանքի վերջ վարորդ մնաց: Անընդհատ ասում էր՝ ոչինչ, աղջիկս, կհարստանանք, Կայմանյան կղզիներում մի վիլլա կառնենք: Նույնիսկ այնտեղ «Ռոյալ բանկում» փոքր հաշիվ բացեց: Նա անցած տարի մահացավ: Պարզվում է՝ հայրդ էլ է կռվել... Էյ, քեզ ի՞նչ եղավ...
Նիքը ցնցվեց՝ շարունակելով լսել ռադիոհաղորդումը. «Այսօր պարզ դարձավ, որ Կայմանի թանկարժեք կլինիկաներից մեկում վախճանված հարգարժան ջենթլմենը, ըստ դատաբժիշկների փորձաքննության, ոչ այլ ոք է, քան Ջեք Վյերին: Նույն ինքը՝ լեգենդար Վյերին՝ Երկաթե Ջեք մականունով: Նա արևելյան մերձափնյա մաֆիայի գանձապետն էր և հաջողացրեց փախցնել դոն Վիտտորիո Կոսկայի 20 միլիոնն ու կարծես հօդս ցնդեց: Ի՞նչ արած, այդ միլիոնների գաղտնիքը նա այդպես էլ իր հետ գերեզման տարավ»:
Նիքը հուզված նայեց աղջկան: Արմունկներին հենվելով ու բարձրանալով՝ վերջինս սկսեց մտազբաղ զննել տղայի կրծքի կախազարդը:
- Լսիր, երիտասարդ,- շվարած փսփսաց աղջիկը,- բայց սա զինվորական մեդալիոն չի: Մեր բանակում թվագրման այլ համակարգ է գործում: Ես դա լավ գիտեմ, հորս համարն էլ անգիր հիշում եմ... Գրողը տանի,- նա մտախոհ նայեց առաստաղին,- ինձ որտեղի՞ց է ծանոթ թվերի այս հերթականությունը: Որտեղի՞ց... Դե իհարկե... Գիտե՞ս, թե ինչ է դրոշմված հորդ մեդալյոնին: Ախր սա «Ռոյալ-բանկի» հաշվեհամարն ու շիֆրն է:
***
Լուսաբացին արևի շողերը նրանց գտան անկողնում՝ թալկացած ու թուլացած սիրո բուռն գիշերից: Բայց սիրախաղի համար՝ ի՞նչ հոգնածություն, երբ սիրտդ էլ է երգում տհաճ իրադարձություններին հաջորդած անսպասելի հաջողությունից արբած: Նիքը բացեց աղջկա ոտքերի արանքն ու սահուն մտավ նրա անձավը, և նրանց ջահել կրքերն իսկույն բոցավառվեցին, և սիրո ուժգնությունից մահճակալը քիչ մնաց ջարդվեր ու նրանց տապալեր գետնին: Նիքն իր կայծերը պարպեց աղջկա ջրհորում: Աղջիկը բավականությունից փնչացրեց, իսկ Նիքը երջանիկ շշնջաց նրա ականջին.
- Դու կարծես ինչ-որ բա՞ն էիր ասում Կայմանների մասին:
- Ըհը՛,- ազդրերը խաղացնելով ասաց աղջիկը,- մի փոքրիկ տնակ օվկիանոսի ափին: Հիմա մեզ կարող ենք, չէ՞, նման բան թույլ տալ:
- Թեկուզ հազար հատ,- գոչեց Նիքն ու դարձյալ վիթխարի ներուժ զգալով՝ աղջկա հետ արեց այն, ինչի համար Աստված ստեղծեց տղամարդուն ու կնոջը:
Իսկ պարանոցից կախված պողպատե սկավառակն այրվում էր նրա մարմնի ջերմությունից: